Interview - Regisseur Julien Kerknawi nu ook actief als filmverdeler
- Igor Vandenberghe
- 8 minuten geleden
- 8 minuten om te lezen
‘Met Enigma Releasing willen we een veilig huis creëren voor films met een ziel.'
Gesproken over lef en branie: met zijn debuutfilm The Last Front wist de Gentse filmmaker Julien Kerknawi zowaar een Amerikaanse filmrelease af te dwingen. Ondertussen zijn we dik twee jaar verder en gaat Kerknawi verder op zijn elan, ditmaal met een gloednieuw filmdistributiehuis. Julien Kerknawi mikt specifiek op films met een eigen smoel. Kortom: met een ziel, zoals hij later in het interview zal benadrukken. Want Julien is gepassioneerd door film en ademt het medium in al zijn aspecten in en uit. Ten volle en compromisloos.
Op het recente Film Fest Gent groeide zijn debuutfilm als distributeur – de brandend actuele film Two Prosecutors – uit tot een van de publiekslievelingen. En volgens Julien zit er nog meer moois aan te komen. Onze nieuwsgierigheid is meteen gewekt. Dus laten we het Julien zelf uitleggen.
Download het volledige artikel in verrijkt pdf-formaat door op de link hierboven te klikken
Julien Kerknawi: Ik draag inderdaad sinds kort twee petjes: die van regisseur en die van filmdistributeur. En beide gaan me perfect af. De eerste zaadjes van mijn filmdistributiehuis zijn gekiemd tijdens mijn promotietour om The Last Front in de Amerikaanse filmzalen te krijgen. Ik kreeg een kick van het onderhandelen met de Amerikaanse filmdistributeurs. Het virus heb ik daar dus opgelopen (al lachend). Velen waren geïnteresseerd, maar ze wilden de film direct op streaming uitbrengen. En dat zag ik totaal niet zitten. Nee, mijn eerste filmworp verdiende een Amerikaanse filmrelease. Het is me nog gelukt ook: pal op mijn 30e verjaardag is de film uitgekomen in maar liefst 300 bioscoopzalen in de VS. Toch niet slecht, hè. En als kers op de taart: de Amerikaanse kritieken waren meestal positief.
Welk soort films mogen we verwachten van Enigma Releasing?
Films met karakter. Films met een ziel. Ik heb een simpele manier om naar cinema te kijken: ik moet erdoor geraakt worden. Ik moet de passie voelen. Tot mijn grote frustratie wordt er door distributeurs en critici te veel statistisch en algoritmisch naar een film gekeken. Men wil de film een waarde meegeven: sterren en/of punten. Komaan, zeg. Men kijkt naar de IMDb-rating. Ik probeer daaroverheen te kijken. Voel ik bezieling, dan koop ik die film. Enfin, start ik de onderhandelingen op. Binnenkort releasen we onze tweede film: Queen of the Ring.
Die film vertelt het waargebeurde verhaal van Mildred Burke. Zij evolueerde van serveerster in een godvergeten boerengat tot de eerste vrouwelijke worstelsuperster, en de eerste vrouwelijke atlete die het tot miljonair schopte. Die film – en vooral de inhoud en de bezieling van hoofdrolspeelster Emily Bett Rickards – sloeg me bij de screening zowaar K.O. Wauw. Wat een film. En het is juist die vibrerende bezieling die mij aanspreekt. Ik geloof volledig in het potentieel van deze film. Nu maar hopen dat hij bij het filmpubliek aanslaat. De filmhuizen zijn positief. Gelukkig is de filmmarkt in België zeer toegankelijk. Want kijk, met Two Prosecutors wisten we toch maar mooi een plaatsje op het Film Fest Gent te veroveren, met zowaar een galapremière. Meteen een mooie uitrol voor de film en voor ons filmdistributiehuis.
Veel tegenkanting ondervonden bij het opstarten van jouw filmdistributiehuis?
Niet zozeer tegenkanting, maar een filmdistributiehuis opstarten is vreselijk moeilijk. Er komt zoveel bij kijken. Je wilt het niet geweten hebben. Je wilt ook geen fouten maken. Je moet structuur hebben. Je moet met mensen kunnen omgaan, met hen onderhandelen, deals sluiten, een strategie uitdokteren, uitdagingen aangaan. En je wilt de mensen ook niet teleurstellen. Dan heb ik het voornamelijk over de regisseurs wiens film je wilt releasen. Want je ontfermt je als het ware over hun film.
Daarbij wil je hun film in de markt zetten: hun baby. Daar hebben ze meestal twee jaar van hun leven in gestoken. Dus heb je een grote verantwoordelijkheid. Misschien klinkt het ietwat naïef, maar met Enigma Releasing willen we een veilig huis creëren voor films met een ziel. Dit motiveert mij immens. Op school heb ik geleerd dat de zoektocht naar de waarheid en naar recht een basis vormt voor de mensenrechten. Ik ga hier geen politiek geladen uitspraken doen, maar het basisthema van Two Prosecutors – het gevecht van de eenling tegen het Russische regime ten tijde van Stalins Grote Zuivering – is actueler dan ooit. Vandaar dat die film mij meteen zo aansprak.
Hoe kies jij jouw films? Schuim je daarbij alle filmfestivals af?
In de ideale wereld: ja. Maar er zijn zoveel filmfestivals en zoveel nieuwe films dat wij ons beperken tot Cannes. Wij krijgen als starter ook geen subsidies, dus beschikken wij niet over het geld om alle festivals af te dweilen. Helaas. Bij Enigma Releasing geloven we dat we de brug tussen cultuur en technologie moeten omarmen.
Ik heb voor ons bedrijf dan ook een softwareprogramma geschreven dat, kort samengevat, de filmfestivals monitort en uitvlooit welke films voor ons eventueel interessant zouden kunnen zijn. Welke films in nood zijn. Welke films op zoek zijn naar een distributeur. Zie het als een immense interne data die 24/7 de markt besnuffelt. Zo hebben we per toeval een undergroundfilm uit New York ontdekt: een soort SF-satire met een hoek af. Two Prosecutors hebben we overigens opgepikt in Cannes. Het was mijn eerste keer als distributeur. Mijn collega en ik hadden meteen hetzelfde gevoel: dit wordt onze eerste film.
Je houdt nu twee petten in de lucht, die van regisseur en die van distributeur. Welke spreekt je het meest aan?
Waarom kiezen als je ook kunt delen? Ik wil niet kiezen. Ik zie me gewoon als iemand die gepassioneerd van cinema houdt en die nooit opgeeft. Ik voel passie als regisseur en passie als distributeur. Ik zeg niet nee tegen een nieuw regieproject, maar gezien de ervaringen die ik nu als distributeur meemaak, besef ik meer en meer: ik wil én regisseren én de controle over de distributie van de film in eigen handen houden.
Een film heeft liefde nodig. En die moet zowel van de regisseur als van de distributeur komen. Vandaar. Ik ben vaagweg aan het broeden op een nieuwe film. Ik heb zelfs al een werktitel: Phantom Pain. Een studio toont interesse in het project. Momenteel ben ik het scenario aan het finetunen. Denk aan een Europese, spirituele remake van Apocalypse Now. Ik zou er graag een Mediterraan gevoel in stoppen, dus met een Italiaanse achtergrond. Het verhaal is gesitueerd na WO III en focust op het thema van kindsoldaten. Oké, het klinkt momenteel allemaal nogal vaag, maar het zit dan ook nog in een embryonale fase.
Veel geleerd van de release van The Last Front?
Zeg dat wel. Vergeet niet: The Last Front was mijn debuut als filmregisseur. Ik heb onderweg enorm veel opgestoken, niet enkel tijdens het maken van de film, maar ook achteraf. Hoe zet je een film in de markt? Hoe ga je met budgetten om? Hoe lanceer je een filmtrailer? Hoe maak je een trailer? Hoe promoot je een film? Maar ook: het belang van filmmuziek. Over die filmmuziek gesproken: daar zijn we driemaal from scratch moeten herbeginnen. Het monteren zelf duurde twee jaar. Achteraf gezien was het maken van The Last Front voor mij de ideale vakcursus ‘Hoe maak ik een film?’. En natuurlijk heb ik fouten gemaakt, zaken die ik nu anders zou aanpakken.
Hoewel, ik beklaag me mijn fouten niet. Die horen nu eenmaal bij het leerproces van een eerste film. Onderweg heb ik wel geleerd om in mezelf te blijven geloven, dit zonder compromissen te sluiten en te geloven in de technieken die je gebruikt. Natuurlijk ben ik gegroeid als filmmaker. Ik aanzie dit als nuttige bagage die ik naar een volgende film meeneem. Maar na The Last Front had ik ook iets van: wat nu? Ik had mijn droom – een langspeelfilm regisseren – gerealiseerd. Ik had het even gehad met het regisseren. Die periode was ook ontegensprekelijk de meest heftige en intensieve uit mijn leven. Ik heb het vak met vallen en opstaan geleerd. Want er bestaat daar geen handboek voor.
Heb je voorbeelden naar wie je opkijkt?
Zeker. Ziehier mijn lijstje: Francis Ford Coppola, Ridley Scott en Terrence Malick. Toegegeven, drie oude krakers op leeftijd. Maar ook drie vakmannen die elk op hun eigen manier hun stempel hebben gedrukt op het filmmedium. Los daarvan zijn het ook drie interessante personages, elk met hun eigen demonen en obsessies.
Zo heeft Coppola lang geworsteld met zijn innerlijke demonen, waarbij hij periodes van hoogconjunctuur – zijn Godfather-triomfen – afwisselde met donkere periodes waarbij hij aan de rand van de waanzin vertoefde. Zo angstig was hij om uit de gunst van het publiek te geraken. Bij Terrence Malick is het de vergankelijkheid van de schoonheid die me weet te raken. Ridley Scott bewonder ik dan weer omwille van zijn technische precisie. Ik pingpong tussen de drie als men me vraagt naar mijn absolute favoriet.
Weet het huidige filmaanbod je nog te begeesteren?
Jazeker. Zo was ik compleet weg van One Battle after Another van Paul Thomas Anderson. Maar ik ben kritisch. Staat een film mij niet aan, dan stap ik gewoon weg. Of soms val ik gewoon in slaap. Maar ik durf ook scherpziend zijn tegenover mijn ‘helden’. Zo is Coppola volledig uit de bocht gegaan met het megalomane Megalopolis. Over Gladiator II wil ik zelfs niet uitweiden. Die film bestaat gewoonweg niet voor mij. Ik voel om de een of andere reden ook geen vibe met de Scandinavische cinema. Vraag me niet waarom. Ik weet het niet.
En hoe is het allemaal begonnen?
Zeer bescheiden. Al dromend op mijn kamer. Ik was de jongste van drie en sloot me graag op in mijn kamer, veilig in mijn eigen leefwereld. Ik bekeek veel films. Gaandeweg ontdekte ik dat het medium film voor mij dé manier was om mij verbaal uit te drukken. Ik had het soms moeilijk op school, kon me niet uitdrukken zoals ik zelf wou en voelde me onbegrepen. Tot ik ontdekte dat ik via de cinema een eigen stem kreeg en vooral een eigen stem vond. Eindelijk kon ik me uitdrukken zoals ik wilde. In mijn hoofd speelde ik ganse filmscènes na.
Dat laatste was een echte openbaring voor mij. Mijn zelfvertrouwen groeide. Die periode blijft ook nu nog nazinderen in mijn geheugen. Zo herinner ik me nog haarscherp de tweewekelijkse uitstappen als tienjarige met mijn moeder richting videotheek. Ik mocht één film uitkiezen. Die film bekeek ik dan iedere dag. Opnieuw en opnieuw. Zonder mij te vervelen. Ik sloot me gewoon op in mijn eigen cocon. En was gelukkig. Tja. Toen was geluk nog heel gewoon. Nu is het leven een stuk ingewikkelder geworden. Helaas. Gelukkig worden er nog regelmatig begeesterende films gemaakt om onze ‘pijn’ enigszins te verlichten.
Tekst: Igor Vandenberghe
De première van Two Prosecutors vindt plaats op verschillende locaties in België en Luxemburg. Hier zijn de speeldata en locaties:
Ciné l'Étoile, Jodoigne, België – vanaf 5 november
Ciné Centre, Rixensart, België – vanaf 5 november
Ciné Le Stockel, Brussel, België – vanaf 5 november
Ciné Le Versailles, Stavelot, België – vanaf 5 november
Sfinx Gent, Gent, België – vanaf 12 november
Cinema Albert, Dendermonde, België – special op 5 en 6 november
Ciné Studio, Koksijde, België – vanaf 5 november
Ciné Zed Vesalius, Leuven, België – 5, 7, 9, 10, 12, 14, 15, 18, 21, 23 & 25 november
Kinepolis Luxemburg – Cine Utopia, Luxemburg – vanaf 5 november
Opmerkingen