Restaurantrecensie: Puerto Fino - Ibiza

Dirk Vandereyken
4 jun
5 minuten om te lezen

Dalt Vila is en blijft een van de mooiste plekken in Ibiza. De oude binnenstad geeft haar geheimen in lagen prijs, met heel wat nauwe straatjes, buitentrappen, en natuurlijk een aangrenzende pittoreske haven die net buiten de muren van de versterkte vesting ligt. Wie vanuit het centrum langs de kade stapt en het bronzen Monumento a los Hippies van de Catalaanse beeldhouwer Ció Abellí (waarop een langharige hippievader met zijn dochter aan het wandelen is) passeert, komt al snel Plaza de sa Riba tegen – een rustig pleintje dat net bauiten een holebiwijk ligt. Daar vinden we ook Puerto Fino terug – een geweldig buitenrestaurant waar Annika en haar Argentijnse wederhelft Joaquin de plak zwaaien. Wij gingen proeven.

*Puerto Fino overdag - © Ibiza Spotlight*

Download het volledige artikel in pdf-vorm door op de link hierboven te klikken

Ontvangst & exterieur

We komen wat te laat aan op een onkarakteristiek winderige avond. Het is begin april en erg warm zitten is het nog niet, vooral omdat Puerto Fino pas weer is opengegaan – net zoals het grootste deel van de horecazaken in Ibiza wordt er vooral gefocust op de zes ‘toeristenmaanden’ – en de buitenverwarming er nog niet is. Die zal een paar dagen later arriveren, maar Annika en haar team reveleren zich als bijzonder attent, en het duurt dan ook niet lang voor we allemaal een lekker warme deken aangeboden krijgen. Dat we zijn aangekomen in T-shirts en korte broeken of rokken, maakt een dergelijke toffe geste zeker geen luxe.

De tafels zijn erg robuust – al is elke vlek die we maken wel een tijdlang te zien, wat misschien minder leuk is als je onhandige eetgasten hebt zoals wij – en we zitten lekker, maar dat is op zich nog geen voorbode voor de fantastische gerechten die ons te wachten staan…

Het menu

We beginnen met enkele geweldig lekkere zuurdesembroodjes – stevige, niet al te krokante korst met een heel smaakvolle, licht zure kruim – en gerookte aioli met zwarte olijven. De olijven verlenen de vette saus een scherpe, zilte toets, terwijl de combinatie met de heerlijke rokerigheid en duidelijk aanwezige zuurtjes voor een heel mooie balans zorgen. Een hartige binnenkomer die verrassend verfijnd uitpakt!

Al even verrassend: de twee soorten kleine kroketjes die we vervolgens geserveerd krijgen. De croqueta de jamón de Wagyu heeft niet alleen een perfect goudbruin gebakken krokant korstje dat al bij de eerste hap lekker knispert, maar ook een romige vulling waarin de fluweelzachte, lichtzoete smaken van de nootachtige wagyuham perfect naar boven komen. De wagyujus die nog in de kroketjes is getrokken, zorgt bovendien voor een umamibonus. Het zalfje bovenop zorgt voor wat extra zuur.

De lichtjes donkerdere croqueta de morcilla de Wagyu kan eveneens rekenen op een (nog) krokanter jasje (is er misschien panko gebruikt in plaats van traditionelere broodkruimel?) en een smeuïge, sensuele vulling die kan rekenen op de intensere, rokerige smaak van de morcilla (een soort bloedworst of ‘black pudding’). Dat Joaquin erin is geslaagd om een ‘simpele’ kroket zoveel diepgang te geven, is meteen een pluim op zijn hoed, en tijdens de rest van ons verblijf treffen we ook geen betere kroketten meer aan.

Overigens wordt er ook ander brood geserveerd: carasau, een typisch superdun krokant tarwebrood uit Sardinië met een ietwat nootachtige smaak en geroosterde tonen. Het knappert bij elke beet en doet een beetje denken aan een kruising tussen een cracker en hosties – uitstekend om mee te dippen.

*De patatas bravas- © LifeBytes Magazine*

Soms laat je een topingrediënt het meest in zijn waarde door er niet té veel mee te knoeien en dat lijkt zeker waar te zijn voor het plankje met gewéldige lapjes cecina. Dat is gedroogd en gezouten vlees dat meestal van de achterbil van een rund wordt gemaakt, met opnieuw een duidelijk aanwezige rokerige toets die mooi in het verlengde ligt van onze voorgaande gerechten. Het vlees is niet alleen intens vlezig en rijk aan umami, het is ook nog eens wagyu – zowat het lekkerste (en misschien wel het best behandelde) rund ter wereld (zie ook onze restaurantrecensie van het Londense Aragawa). De heerlijke marmering zorgt voor nog meer boterachtige zachtheid en het mondgevoel is dan ook bijzonder luxueus. Fantastisch!

Hoewel er ook visgerechten op de kaart staan, is Puerto Fino in de eerste plaats een steakhouse en dat laat zich onder andere gevoelen in de keuze van vlees: al dan niet lang drooggerijpt Fries, Uruguayaans, Argentijns (black angus), en Spaans rundsvlees, wagyurund, buey (het vlees van een gecastreerde volwassen stier), plus Iberisch varken (dat met eikels wordt gevoed).

De verschillende stukken vlees: vacio (flanklap), lomo alto (ribeye, oftewel entrecôte met vetkern), chuletón (ribeye met been), picaña (staartstuk), solomillo (ossenhaas), entraña (longhaas), secreto (malse, vette varkensspier), en hamburgers (maar dan wel gelijk van wagyu).

Voor ons verschijnt een groot stuk in reepjes gesneden ribeye mét been, geserveerd met warme steen en zout uit de Himalaya. Op die manier kunnen we zélf beslissen hoe ver we het vlees doorbakken. Het feit dat ons rund langer dan 45 dagen werd gerijpt, is meteen merkbaar – niet alleen in de diepe, aardse smaak met een toets die bijna richting blauwe schimmelkaas neigt, maar ook in de intense geur en textuur. De vetdooradering smelt zachtjes op de hete steen, waardoor het vlees bovendien zijn volle, sappige karakter behoudt. Dat we de buitenkant zelf een extra korstje kunnen meegeven terwijl de binnenkant toch heerlijk rosé blijft, is natuurlijk mooi meegenomen. Met ook nog de extra punch van het Himalayazout erbij een overheerlijk en erg geslaagd hoofdgerecht!

Buiten sla (met een lekkere dressing) worden er verschillende bijgerechtjes geserveerd: uitstekende patatas bravas met een erg slim gekruide salsa die we niet snel gaan vergeten en knapperige frietjes met groene én oranje (en dus langer gerijpte, iets pittigere) padrónpepers.

Als afsluiter volgen er drie verschillende dessertjes.

De panqueque con dulce de leche is een enorm verslavende Argentijnse klassieker: een niet té dikke, goudkleurige opgerolde pannenkoek met een stroperige, karamelachtige vulling. Het nagerecht is licht zout, waardoor het niet te plakkerig wordt… al smelt de pannenkoek wel bijna weg in de mond.

De flan con dulce de leche y nata is al bijna even onweerstaanbaar: een zijdezachte, huisgemaakte karamelpudding met een lichte vanillesmaak, waarbij de verse room (nata) voor de nodige luchtigheid zorgt.

Tot slot is er de tarta de queso, een gebakken Baskische kaastaart met een donkere, bijna geblakerde korst en een romige, licht zoute binnenkant. Intens, maar nét niet te zoet.

De begeleidende wijn bij ons diner? Een Malpastor Crianza van Bodega La Carbonera uit 2020 – zo’n beetje de huiswijn van Puerto Fino. Een echte, behoorlijk goede, op eik gerijpte ‘vleeswijn’ met veel toetsen van rood en zwart fruit, toast, gedroogde tuinkruiden en een hint van hazelnoot. Niet al te duur, maar wel van een goede prijs-kwaliteit.

Conclusie

Geen twijfel aan mogelijk: Puerto Fino is een van de beste grillrestaurants die de haven van Ibiza-stad te bieden heeft. Joaquin heeft een oven die op Portugese houtskool werkt, een grondige kennis van het basisproduct, en een uitgekiende neus voor zowel kruiding als rijping. De uitzonderlijk sympathieke bediening en het leuke kader aan het water zorgen voor de rest van wat toch weer een mooie totaalervaring is. Zeker te bezoeken, dus!

Meer info: https://puertofinoibiza.com/

Tekst: Dirk Vandereyken, Richie Chance

Foto's: Paula van Unen, Lore Belien